Jeetje, wat is er de laatste maanden veel gebeurd. De maanden oktober t/m april waren een van de moeilijkere, als niet de moeilijkste periode uit mijn leven. In mijn laatste blogpost vertelde ik al het een en ander. Ik had toen net de stap gezet om tijdelijk mijn huis te verlaten en terug te gaan naar mijn ouders. Mijn woonsituatie is een aantal jaar erg stressvol geweest en begin oktober was er de zogenoemde druppel. Het was lastige stap en er kwamen een hoop emoties los. Maar ik leek bij mijn ouders rust te vinden om weer een beetje uit het dal te kruipen. Al was die rust van korte duur.
Voordat je verder leest wil ik je eerst even waarschuwen: dit is een lange en nogal chaotische post, waarin ik het ook ga hebben over mijn mentale gezondheid. Heb je het idee dat het op het moment niet goed is voor jou om hierover te lezen, sla deze blog dan over. Dat is helemaal oké en ik moedig je juist aan om voor jezelf te kiezen ♥
Ik heb veel meegemaakt de laatste tijd en een hoop te verwerken. Schrijven helpt me hierbij. Ik heb lang getwijfeld of ik dit allemaal wilde delen, maar ik heb besloten het toch te doen. Deels omdat het voor mij helend werkt en het helpt me om orde te creëren in de chaos. Deels omdat ik wil laten zien dat het leven soms gewoon heel zwaar en moeilijk is, maar dat dat oké is en dat het ook wel weer goed komt. Je bent niet alleen. Daarnaast hoop ik dat de inzichten die ik heb opgedaan iemand kunnen helpen.
Extern
Vanaf het moment dat ik terug was bij mijn ouders zijn er zoveel externe dingen gebeurd, dat het is haast niet te bevatten is. Ik zeg bewust extern, want ook intern is er een hele hoop gebeurd, maar daar kom ik zo op terug. Ik zal niet te veel ingaan op details, maar ik wil even een grof beeld schetsen.
De relatie die ik had met een dierbaar iemand heeft door mijn besluit om mijn huis te verlaten een enorme klap gehad. Ik hoop dat het in de toekomst weer wat beter mag worden, maar ik weet niet of het ooit nog de oude gaat zijn. Dit was en is erg verdrietig en het heeft een hoop bij me losgemaakt. Ik ben erachter gekomen dat ik (negatieve en ongezonde) patronen heb ontwikkeld die al mijn hele leven een rol spelen. Dit was soms pijnlijk om te beseffen, maar ik geloof dat je met bewustwording iets kan.
Het eerste weekend dat ik bij mijn ouders was, is de kat van mijn ouders, overleden. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet een hele sterke band had met haar, maar toch was het erg verdrietig. Vroeger was ze ook een beetje mijn kat, dus het was best een klap. Zeker omdat mijn leven al op losse schroeven stond. Het was ook vrij plotseling, maar ze was zo ziek dat ze niet meer beter kon worden. Haar nieren waren er spontaan mee opgehouden.
In december werd mijn oma ernstig ziek. Het begon met covid, wat overging in een longontsteking. Later kwamen daar een longembolie en een zware operatie bij. Telkens als het leek alsof ze kon gaan herstellen, kreeg ze weer een tegenslag. Wat drie dagen aansterken in het ziekenhuis hoorde te zijn, werd 3,5 maand. Deze periode was een rollercoaster aan emoties, want hoop wisselde zich af met hopeloosheid. Op een gegeven moment hebben we samen haar crematie doorgenomen, wat natuurlijk heel emotioneel was. Mijn oma en ik lijken ontzettend op elkaar, zowel qua innerlijk als uiterlijk, en we hebben dan ook een diepe connectie. Ze is een van de belangrijkste personen in mijn leven en ik besef me dat ze op leeftijd is, maar toch wil ik er nog even niet aan denken hoe het zal zijn als ze er niet meer is.
Sinds ik mijn huis verlaten heb, ben ik meerdere keren van woonplek/verblijfplaats gewisseld. Dit gaf natuurlijk ook veel onzekerheid en onstabiliteit. Het voelde thuisloos en dat is geen fijn gevoel. Ik was zo ontzettend toe aan een stabiele woonplek. Een plek waar ik op kan laden, in plaats van dat het me alleen maar leegzuigt. En een plek waar ik kan blijven, in plaats van dat ik continu onzeker ben over of ik weg moet of niet.
Een paar weken terug is ook de hond van mijn ouders, Jess, overleden. Ook dit was een grote klap. Met haar had ik een erg goede band en we hebben samen ontzettend veel meegemaakt. We hebben elkaar door moeilijke momenten heen gesleept. Toch was het goed zo, want het ging al een paar maanden slechter met haar. Ze hoorde en zag niet meer goed, had pijn en werd dement. Toch was het heel verdrietig en ik mis haar enorm.
In de woonsituatie bij mijn ouders was ook iets onverwachts veranderd, wat grote gevolgen had/had kunnen hebben voor mij. Hier ga ik verder niet op in, maar het had emotioneel veel impact.
Naast dit alles heb ik in oktober ook afscheid moeten nemen van mijn vaste begeleider, iemand met wie ik een vertrouwensband had opgebouwd en met wie ik echt grote stappen heb gezet ondanks alles wat er de afgelopen jaren speelde. tijdens deze moeilijk periode had ik haar waarschijnlijk harder nodig dan ooit, maar er was niets aan te doen. Mijn gemeente had dit voor mij besloten en ondanks dat ik vanuit de gemeente een tijdelijke vervanger kreeg, met wie ik op zich wel goed kon praten, kreeg ik niet de hulp die ik eigenlijk nodig had. Dit zorgde voor nog meer onstabiliteit.
Zoals ik eerder zei, waren de jaren voordat ik naar mijn ouders ben teruggegaan niet vlekkeloos. Zo heb ik de afgelopen twee jaar niet langer dan anderhalve week op één plek overnacht. Ik ben in heel 2023 misschien 3x alleen geweest (mijn trektocht niet meegerekend), terwijl ik alleen zijn zo hard nodig heb. De afgelopen drie jaar waren voor mij sowieso enorm onduidelijk, onvoorspelbaar en onzeker.
Intern
Dat waren de externe dingen, maar ook intern was het onstabiel. Op zich logisch met alles wat er is gebeurd. Het zou voor iedereen zwaar en veel zijn geweest. Wanneer er sprake is van autisme zijn dit soort veranderingen, onzekerheden en verdrietige ervaringen misschien extra heftig. Al kan ik dat natuurlijk niet vergelijken, want ik heb alleen de ervaringen vanuit mijn autistische zelf. Maar ik denk dat het niet gek is dat mijn mentale gezondheid een klap heeft gehad.
Het gaat dus eigenlijk al een paar jaar niet zo goed. Ik ervaarde extreem veel stress, wat zich uitte in slaapproblemen, paniekaanvallen, hyperventilatie, meltdowns en shutdowns. De gebeurtenissen van de laatste maanden, zorgden voor een dieptepunt. Ik was mezelf niet meer, mijn vermogen om plezier en blijdschap te ervaren leek verdwenen en ik kon niets meer hebben. Elk klein dingetje dat gebeurde was te veel en ik dreigde terug te vallen in oud gedrag. Tot nu toe heb ik dat deel van mijn leven net uitgebreid omschreven, want ik vind het heel spannend om het te benoemen; bang dat ik de verkeerde woorden zeg en dat ik iemand trigger. Heb je zelf te maken met mentale problemen, dan wil ik je hier nog even herinneren aan de trigger warning. Het is oké om dit stuk over te slaan tot het kopje ‘LICHAMELIJK’.
In het verleden heb ik te maken gehad met een eetstoornis, zelfbeschadiging, depressies en suïcidaliteit. Ik heb hard mijn best gedaan om terug te krabbelen uit dat diepe dal, maar een paar maanden terug voelde het alsof ik er net zo hard weer ingleed. Het verlangen om niet te eten groeide, want dan zou mijn hoofd eindelijk wat rustiger worden. Wanneer ik alleen thuis was zat ik in een hoekje op de bank mezelf vast te houden, zodat ik mezelf geen pijn zou doen. Ik ben niet snel bang om alleen te zijn, maar nu was dat opeens niet meer veilig. Mijn verlangen naar rust en de dood groeide. Gelukkig is het me gelukt om niet terug te grijpen naar deze patronen, maar ik verlang nog steeds naar rust. Even een pauze van alles. De laatste paar maanden voelde het alsof ik aan het zwemmen was in een stormige zee. Hoge golven overspoelden me en telkens als ik dacht een hap lucht te kunnen nemen, kwam de volgende alweer over me heen.
Ook was er mijn grote angst voor de toekomst. Of eerder: angst dat de toekomst die ik voor ogen had niet gaat lukken. Ik heb al jaren een beeld waar ik me bijna krampachtig aan vast houd. Het ziet er ongeveer zo uit: een rustige woonplek, dichtbij of in de natuur, waar ik energie heb om dingen te doen waar ik blij van word en waar ik van kan leven. Dit beeld is een reddingsboei waar ik me al jaren aan vastklamp en wat me er regelmatig doorheen sleept als mijn angst voor het leven te groot wordt. Maar dat beeld lijkt steeds verder te zijn verwijderd van wat mogelijk is. Mijn reddingsboei lijkt te zinken. Dit onderwerp verdient bijna een eigen blogpost, want ik maak me hier echt zorgen over en lig er regelmatig wakker van. Volgens mij valt dit onder het stukje ‘bestaanszekerheid’.
Emotioneel gezien was de afgelopen periode zwaar. Niet alleen voor mij, maar ook mijn omgeving. Zij hebben me steeds verder zien afglijden en mijn vriend heeft me meerdere keren moeten vasthouden omdat ik letterlijk op instorten stond. Ik heb mega dankbaar voor iedereen die er voor me is geweest in deze moeilijke periode, maar toch heb ik ervaren dat je ondanks zoveel steun, je je toch heel alleen kan voelen.
Lichamelijk
Nog een ding dat ik tot nu toe helemaal niet benoemd heb, is mijn lichamelijke gezondheid. Ook dat is de laatste paar jaar steeds onstabieler geworden. Het begon met een aantal vage klachten, waar alleen maar meer bij kwam en ik heb het gevoel dat ik in een paar jaar tijd 40 jaar ouder ben geworden. Ook over deze klachten kan ik een aparte blogpost schrijven, dus ik ga er nu niet te veel op in. Wel weet ik sinds een paar maanden dat ik fibromyalgie heb, wat zorgt voor chronische pijn en vermoeidheid. Ook weet ik nu dat mijn lichaam mijn bloeddruk niet goed reguleert, waardoor ik regelmatig duizelig en slap word. Die twee dingen verklaren een hoop, maar er zullen nog meer onderzoeken volgen, omdat het niet alle klachten die ik heb verklaart. Maar ik ben allang blij dat ik een paar antwoorden heb, want niet weten wat er aan de hand is zorgt alleen maar voor extra onduidelijkheid. Telkens te horen krijgen dat het waarschijnlijk door stress komt, zonder andere dingen uit te sluiten, hielp niet echt mee. Op een gegeven moment maakte me niet eens uit wat er speelde of dat er wel of niet wat aan gedaan kan worden, ik wilde gewoon weten wat er aan de hand is, zodat ik duidelijkheid zou hebben. Alle dingen die het zouden kunnen zijn, bleven als onopgeloste opties open staan in mijn hoofd.
Het gaat weer beter
Nu heb ik een groot deel van wat er niet goed ging benoemd, maar er gaat nu gelukkig weer een hele hoop wel goed en dat is ook belangrijk, als niet belangrijker, om te benoemen. Soms lijkt alles zo veel en zwaar en negatief, dat de lichtpuntjes niet meer zichtbaar zijn, maar hoe donker het ook is, licht is er altijd. Al is het nog zo zwak. Net als bijna alles in het leven, wisselen moeilijke of heftige periodes en rustigere of kalmere periodes zich af. Alles gaat voorbij en die gedachte is ergens een geruststelling.
Sinds mei woon ik weer in mijn eigen huis! Natuurlijk was dat ook weer een verandering en overgang en ik had tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen (en dan heb ik het nog niet eens over hoe intensief verhuizen kan zijn), maar ik heb mijn eigen plekje terug en ik hoef niet meer te leven uit een tas. Ik merk echt dat ik daardoor veel meer rust ervaar.
Met mijn oma gaat het ook beter. Wonder boven wonder is ze weer thuis en ze doet alles weer zelf. Dit had ik natuurlijk gehoopt, maar eerlijk gezegd niet helemaal verwacht. 3,5 maand heeft ze op bed gelegen en nu is ze weer haar energieke zelf en lijkt het bijna alsof er niets is gebeurd. Wat ben ik daar dankbaar voor zeg! Ik ben zo blij dat ik weer bij haar langs kan, dat we samen kletsen en thee drinken en dat ze weer een appeltje voor me schilt (dat doet ze zo graag). We zijn zelfs weer samen in de tuin bezig geweest. Ze hoopte zo erg dat ze het voorjaar weer mocht meemaken en het leek er af en toe op alsof dat niet zou gaan lukken. Maar ze is er nog.
Sinds een paar maanden heb ik mijn nieuwe vaste begeleider. Dat geeft ook een hoop rust en het is fijn om eindelijk dingen echt te kunnen oppakken. Er zijn een hoop dingen waar ik aan wil werken en ik ben blij dat ik dat met iemand samen kan doen.
Ondanks dat ik me de afgelopen maanden regelmatig heel eenzaam heb gevoeld, maar ook beschaamd en schuldig voor de hulp en aandacht die ik nodig had, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat mijn ouders, mijn vriend, mijn schoonouders en een aantal vrienden me zo goed hebben opgevangen. Ik weet oprecht niet waar ik dat aan te danken heb. Vooral mijn vriend heeft een grote positieve invloed op me gehad. Hij heeft me emotioneel veel ondersteund (ik heb meerdere keren huilend in zijn armen gelegen, omdat mijn wereld voor mijn gevoel voor de zoveelste keer instortte) en ook met andere dingen kan ik op hem rekenen.
Naast de verbeterde externe omstandigheden gaat het met mij ook weer beter. Ik merk dat ik weer plezier kan ervaren en dat ik weer zin heb om dingen te doen. Ook merk ik dat ik veel meer open sta naar de wereld en de mensen om me heen, in tegenstelling tot een paar maanden terug waarin ik mezelf eigenlijk alleen maar in een hoekje wilde verstoppen. Daarnaast heb ik nu ruimte om van alles wat er is gebeurd bij te komen en te herstellen, ik kan mijn negatieve patronen en gewoontes gaan doorbreken en ik denk dat ik sowieso al veel stappen heb gezet. In de toekomst hoop ik deze stappen hier en daar met jullie te kunnen delen, al zal het nog wel even duren voordat ik dingen een plekje kan geven en kan begrijpen.
Inzichten
Wat er ook gebeurt, ik heb altijd de neiging om te kijken naar welke inzichten ik heb opgedaan en welke lessen ik heb geleerd. Misschien is dit een innerlijke drang om mezelf te blijven ontwikkelen of misschien geeft het me gewoon rust. Het maakt niet echt uit wat het is, maar ik wil mijn inzichten delen, in de hoop dat iemand er iets aan heeft.
Zo ben ik me de afgelopen maanden gaan realiseren hoe ongelofelijk streng ik ben voor mezelf. Niet alleen streng, er zijn momenten dat ik gewoonweg gemeen ben naar mezelf. Als ik een ander persoon was zou ik op die momenten ver uit mijn buurt blijven. Dit besef kwam best als een schok, want eigenlijk dacht ik dat ik best wel goed op weg was in ‘mijn reis naar zelfliefde’. Blijkbaar heb ik nog een hoop te leren. Het gemeen-zijn kan ik op zich wel verklaren, want het is een patroon geworden dat, wanneer ik me mentaal niet goed voel, ik het afreageer op mezelf. Dit is niet oké en ik werk hieraan, maar op momenten dat ik minder kan hebben, trap ik sneller in die valkuil.
Daarnaast stel ik extreem hoge eisen aan mezelf en ben ik perfectionistisch. Er zijn bepaalde dingen die ik van mezelf moet doen, ik moet me op een bepaalde manier gedragen, andere mogen maar een deel van me zien en ik mag daar geen fouten in maken. Ik heb regels voor mezelf ontwikkeld waar ik eigenlijk niet aan kan, maar ook zeker niet wil, voldoen. Doe daar dan ook nog bij dat ik soms lijk te ‘vergeten’ dat ik autistisch ben en daardoor sommige dingen gewoon meer moeite kosten. Ik kan heel mooi aan anderen vertellen dat ze ruimte in mogen nemen, het rustig aan mogen doen en dat ze het leven in mogen delen zodat het vol te houden is. Dit geloof ik ook echt en ik sta er ook 100% achter, maar soms vergeet ik dat ik dit zelf ook mag en nodig heb. Hierdoor loop ik mezelf regelmatig voorbij, ga ik over mijn grenzen en raak ik telkens opnieuw overvraagd. En het stomme is: meestal ben ik zelf degene die de overvraging veroorzaakt.
Ook heb ik me gerealiseerd dat ik een kleinere batterij heb dan de meeste mensen om me heen, dat mijn batterijtje ook nog eens sneller leegloopt en langzamer oplaadt. Daar is niets mis mee, dat is gewoon hoe ik ben. Maar leven alsof ik een grotere batterij heb dan ik daadwerkelijk heb, is niet goed voor me. Daarnaast leef ik regelmatig alsof ik een extravert persoon ben, met alle lezingen die ik tegenwoordig geef en de ‘werkafspraken’ die ik heb. Maar eigenlijk ben ik ontzettend introvert en heb ik echt behoefte aan alleen zijn en oplaad momenten. Toch vergeet ik die te plannen. Oeps. Een balans hierin zoeken vind ik ontzettend moeilijk. Soms kan ik meer aan dan op andere momenten. Wanneer ik me goed voel en meer energie heb, gaat alles me makkelijker af dan wanneer ik me slecht voel en er veel onduidelijkheid is in mijn leven. Logisch. Maar ik leek me tot voor kort niet te realiseren dat je op dit soort momenten de verwachtingen en eisen die je hebt, best mag aanpassen en dat je de lat dan even minder hoog mag leggen. Telkens maar over je grenzen gaan, gaat natuurlijk een keer fout. Natuurlijk heeft iedereen andere behoeftes en sommige mensen gaan juist heel goed op bezig blijven en druk zijn. Ik niet en het is daarom niet zo slim dat ik dit patroon blijf herhalen. Het brengt me niets, behalve misschien extra stress en overvraging. Daarnaast werk ik mezelf op deze manier alleen maar tegen. Het zou me veel meer brengen als ik wat meer let op mijn grenzen en meer doe wat goed voelt voor mij.
Ik ben blij dat ik deze inzichten heb opgedaan, want dan kan ik er iets mee doen. Als je je niet bewust bent van wat je vasthoudt, dan kan je het ook niet loslaten. Al moet ik oppassen dat ik niet ook hier in doorsla en dat dit ook weer iets word wat ik van mezelf moet, maar ik denk dat ik de laatste maanden best wel wat stappen heb gezet. Ik probeer ook te ontdekken waarom ik eigenlijk zoveel moet van mezelf. Misschien omdat ik denk dat het zo hoort of dat ik het anderen verschuldigd ben. Misschien wil ik mezelf bewijzen, maar aan wie dan eigenlijk? Misschien voel ik mijn grenzen gewoonweg niet aan en weet ik niet wanneer iets te veel is totdat het te laat is (ik ben er ondertussen achter dat dit zeker een rol speelt). Misschien is de angst voor verandering te groot en voelt deze manier van leven vertrouwd.
Nog iets waar ik achter ben gekomen is dat ik me soms verplicht voel om anderen te helpen, alsof het mijn taak is om mezelf altijd bloot te geven en kwetsbaar op te stellen. Als ik door een moeilijke periode ga (zoals afgelopen maanden) ben ik constant bezig met hoe ik het kan omzetten in iets waar anderen wat aan hebben. In plaats van focussen op mijn eigen herstel en rustig bijkomen, denk ik alleen maar aan hoe anderen iets aan mijn situatie kunnen hebben. Hierdoor heb ik soms het idee dat ik niet van mezelf ben. Dit klinkt echt bizar als ik het hardop zeg/schrijf en ik weet dat dit niet echt op iets concreets gebaseerd is, maar ik heb wel een idee waar het vandaan kan komen.
Toen het in het verleden heel slecht met me ging, zijn er momenten geweest waarop mijn omgeving en ik dachten dat ik het niet zou redden. Nu gaat het beter/goed en voel ik me een soort van verplicht om hier wat mee te doen. Een soort van ‘survivors guilt’ omdat het met mij goed gaat en ik wel ondersteuning krijg, maar dat er nog zoveel anderen zijn die nog steeds in een lastige periode zitten. Of misschien voel ik me wel hypocriet, omdat ik voor mijn gevoel soms een mooi beeld laat zien en anderen vertel dat het wel weer goed komt, terwijl ik het zelf langere tijd best zwaar heb gehad. Ik weet het allemaal niet precies en ik vind het moeilijk om te omschrijven/verwoorden. Ik merk dat ik het sowieso lastig vind om hierover te praten, maar misschien is er iemand die dit herkend. Nu ik weet dat dit af en toe speelt bij mij, kan ik er hopelijk iets mee doen en misschien ook hierin de lat wat minder hoog leggen. Daarnaast denk ik dat het realistisch is dat het niet altijd goed gaat en ook dit deel af en toe te laten zien. Ik hoop dat ik hier al goed op weg in ben.
Mijn laatste inzicht is dat ik meer aankan dan ik dacht. Begin dit jaar heb ik me heel slecht gevoeld en ik denk dat ik een flinke depressie heb gehad. Alles voelde zwaar en ik ging gebukt onder zorgen. Ik lachte niet meer, ervaarde geen plezier en ik dacht dat ik niets meer kon hebben. Voor mijn gevoel was ik mezelf aan het verliezen. Maar telkens als ik dacht dat het echt niet meer erger kon, kwam er wat bij en kon ik er toch een soort van mee omgaan. Ik blijk een stuk (veer)krachtiger te zijn dan ik dacht. Soms was ik bang dat er onherstelbaar beschadigd was in mij, omdat ik me zo somber en pessimistisch voelde (iets wat ik van nature niet ben), maar op het moment dat het weer beter ging, kwamen mijn plezier en optimisme langzaam weer terug.
Alles gaat met golfbewegingen en alles gaat voorbij. Soms gaat het beter, soms gaat het slechter en soms gaat het zo slecht dat je denkt er nooit meer uit te kunnen komen. Maar ook dat gaat weer voorbij, al heb je hier soms hulp bij nodig of moet je jezelf een handje helpen. Verandering is eng, maar het is soms noodzakelijk om een beter leven voor jezelf te creëren. Natuurlijk heb je niet overal controle op, maar ik heb ontdekt dat je meer controle kan pakken dan je denkt. Ik probeer dit dan ook vaker te doen, beginnend bij de basis. Voor mij is dat: goed, gezond en gevarieerd eten, genoeg bewegen en in de natuur zijn, genoeg slapen en regelmatig ontspannen. Er zijn ook momenten waarop dit me niet lukt, maar ik doe mijn best en dat is goed. Daarnaast probeer ik tegenwoordig zoveel mogelijk dingen te doen waar ik blij van wordt. Ik was even vergeten waar ik blij van werd, maar kijken naar wat me als kind blij maakte hielp me om dit te (her)ontdekken. Ik wil mezelf weer verliezen in fantasie verhalen, ik wil weer creatief zijn omdat het leuk is (en niet omdat het mooi moet zijn), ik wil weer documentaires kijken over dieren en dinosaurussen, ik wil weer in het gras liggen of een legpuzzel van 1000 stukjes maken, en ik wil weer meer lachen. Ook wil ik aan de slag met het leren aanvoelen van mijn grenzen, want daar ben ik gewoon (nog) niet zo goed in. En ik wil wat liever zijn voor mezelf, beter voor mezelf zorgen en mezelf meer gunnen. Ik ben de enige die dat voor mezelf kan kiezen.
Ik kwam laatst deze quote tegen:
‘We all have two lives. The second one starts when we realize we only have one.’ — Confucius.
Vertaald: we hebben allemaal twee levens. De tweede begint als we ons realiseren dat we er maar één hebben. Dit maakte wel wat in me los en ik hoop dat deze quote ook met jou resoneert.
Als je tot hier bent gekomen: mijn oprechte bewondering! Deze chaotische brei aan woorden helpt mij (denk ik) om een periode af te kunnen sluiten, het een en ander te verwerken en te kunnen herstellen. Hopelijk heb ik nu ook meer ruimte om me weer op andere dingen te focussen, zoals mijn leven en mijn toekomst, maar ook EBB (Een Beetje Bijzonder). Dat laatste heb ik wel geprobeerd, maar ik voelde hierin een enorme blokkade. Ik ben meerdere keren aan deze blogpost begonnen, maar het lukte me niet om het af te maken. Ik heb ook meerdere video’s opgenomen, maar ik vond telkens de moed niet om het te delen. Voor nu heb ik het idee dat de blokkade aan het verdwijnen is, maar wie zal het zeggen. We hebben niet overal invloed op.
Soms is het enige wat we kunnen doen zo goed mogelijk schuilen en hopen dat de storm voorbij gaat. Dat kan heel donker, koud, naar, eenzaam en verdrietig zijn. Maar als het ergste voorbij is, kijk dan waar jij je leven kan herpakken, al is het op iets kleins.
Uit het diepst van mijn hart: dankjewel. Voor alles.
Liefs, Sanne ☼
7 reacties
🩷
Zo veel herkenning! Wat fijn dat je iets meer rust en ruimte voelt nu, waardoor je dit op kon schrijven. Zo moeilijk hè om jezelf niet te bedelven onder zo veel verwachtingen en oordelen. De laatste tijd heb ik veel aan deze quote: there is nothing either good or bad, only thinking makes it so. Om mijzelf er aan te herinneren gewoon te ‘zijn’ en niet mijn hoofd/gedachten te laten oordelen over alles dat ik wel of niet doe.
Dat is een hele mooie quote en ook heel waar 🙂 Die ga ik onthouden. Dankjewel!
Ik herken zoveel vanuit mezelf in deze blog. Mijn hond is enkele jaren terug overleden en dit was voor mij een grote klap. We waren heel erg gehecht aan elkaar. Zelf heb ik sinds enkele maanden ook een nieuwe begeleidster. Met de vorige begeleidster had ik een hele goede band opgebouwd tijdens de afgelopen jaren. In mijn hoofd voelt het alsof mijn inmiddels vorige begeleidster nog steeds mijn vaste begeleidster is. Het heeft wat met mij gedaan van binnen. Qua ontspanning luister ik zelf naar meditatie muziek of soms mijn eigen muziek.
Ik herken zoveel van mezelf in deze blog, al zijn er natuurlijk wel wat dingen anders, bijvoorbeeld als ik in een dal zit heb ik juist de neiging overmatig veel te eten… wat fijn om te lezen dat je je nu weer een stuk beter voelt!
Optimisme kan soms ook wel echt een valkuil zijn zeker als je je grenzen niet goed kunt aanvoelen, ik wordt door mijn coaches ook wel eens onrealistisch optimistisch genoemd (dan vind ik dit dan onrealistisch pessimistisch) maar daardoor kun je makkelijker aan jezelf voorbij lopen… en jezelf overvragen!
tenminste dat is mijn ervaring.
bij mij helpt muziek en dansen op je gevoel enorm, liefst met m’n ogen dicht. Altijd een dans van emoties, maar het doet me goed: ik moet nu (bij jouw laatste woorden) denken aan een nummer van ramses: als t stormt
en aan een nummer van liesbeth list: heb het leven lief.
Allegoeds, Koen🌱
Hoi Koen, dat zeg je mooi: dat optimisme ook een valkuil kan zijn. Dat is iets om af en toe bij stil te staan. Ja, dansen helpt voor mij ook heel erg 🙂 Ik heb de nummers geluisterd. Beide erg mooi!
Gecondoleerd met je hond. Dat is heel verdrietig.
Ik herken wel dat in je hoofd je vorige begeleider eigenlijk nog je begeleider is. Dat begint bij mij nu gelukkig langzaam weg te zakken, maar het is nog steeds wennen. Meditatie muziek is voor mij ook een goeie, heel ontspannend!