Het is bijna een jaar geleden dat ik mijn laatste blogpost heb geplaatst. Deze ging over mijn jaarthema van afgelopen jaar. Het is nu het moment om weer een nieuw jaarthema te bedenken. Ik had helemaal niet door dat er zo veel tijd tussen zat. Wel heb ik het afgelopen jaar video’s geüpload waarin ik af en toe een update gaf.
Soms voelt het alsof ik mijn eigen leven niet kan bijhouden, en ook nu is er in de tussentijd weer zo veel gebeurd en veranderd. Ik heb een opleiding afgerond, ik ben lezingen gaan geven en ik heb een pelgrimstocht gelopen. Dat laatste was de reis van mijn leven en ik heb een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Ik had belooft dat ik daarover zou vertellen, maar ondertussen ben ik al bijna een half jaar verder. Wel heb ik ook hier een update video over gemaakt. Deze vind je hier.
En er is nog een groot project waar ik mee bezig ben, ik schrijf namelijk een boek samen met Pascal van IJzendoorn. We zijn nu zover dat we het met de wereld kunnen delen, maar dit verdient een heel eigen blogpost. Dit zijn allemaal positieve dingen, maar er zijn ook helaas minder leuke dingen gebeurd. Ik voelde de behoefte om daar het één en ander over te schrijven, omdat ik denk dat schrijven helpt. Maar ook om even te laten weten hoe het gaat en in de hoop dat iemand die dit leest er hoop en/of kracht uit kan putten.
Rond mijn 25ste kwam ik met een belofte aan mezelf: voordat ik 30 ben wil ik mijn leven op orde hebben. Hiermee bedoelde ik niet dat alles perfect moest zijn. Ik wist ook wel dat dat niet haalbaar is. Het leven is nooit perfect en het enige wat zeker is, is dat niets zeker is. Dat is hoe het hoort en draagt voor een groot deel bij aan de bijzondere ervaringen die we hebben.
Nee, wat ik hiermee bedoelde was dat ik wilde proberen voor mijn 30ste een plan te hebben waar ik naartoe zou werken. Ik hoopte dat ik een eigen plekje zou hebben, dat ik zelfstandiger zou zijn, dat ik een doel had wat betreft werk. Eigenlijk dat ik op een stijgende lijn zou zitten en mijn weg zou vinden. Wat dit allemaal precies in zou houden wist ik toen nog niet, maar ik herinner me dat ik hier toen erg mee bezig was in mijn hoofd.
Nu is het bijna zo ver. Over een paar dagen word ik 30. Toch voelde ik me kort geleden meer verloren dan ooit. Ik had het idee dat ik alles wat ik de afgelopen jaren heb opgebouwd langzaam maar zeker zag instorten. Mijn woonplek, mijn mentale gezondheid, mijn zelfstandigheid. Ik ervaar al een aantal jaar stress vanwege mijn woonsituatie. Details laat ik achterwegen, want dat vind ik deze keer te privé, maar ik was regelmatig overprikkeld en ik had last van paniekaanvallen. Lichamelijk en mentaal voelde ik me niet gezond. Dit bouwde zich op totdat een paar weken terug iets in mij knapte. Ik kon er niet meer mee omgaan en ik dreigde terug te vallen in oud, destructief gedrag. Gelukkig kon ik mezelf tegenhouden en besloot ik om uit de situatie te stappen. Ik ben naar mijn vriend gegaan en sindsdien heb ik geen nacht meer in mijn eigen huis geslapen.
Een aantal weken ben ik bij zijn ouders gebleven en daarna ben ik naar mijn ouders gegaan. Sindsdien woon ik weer in mijn ouderlijk huis en slaap op mijn oude slaapkamer. Dit voelde erg dubbel. Het voelde als falen: ik woon al een aantal jaar op mezelf, en nu, terwijl ik bijna 30 ben, woon ik weer op een zolderkamer bij mijn ouders, zonder zicht op wanneer dit gaat veranderen. Tegelijkertijd voelt het als de beste stap die ik had kunnen zetten. Het ging niet goed met mij en ik heb voor mezelf gekozen door weg te gaan van de plek waar het niet goed ging. Een paar jaar geleden zou ik dat niet gekund hebben.
Vanaf het moment dat ik mijn huis verliet tot nu is er een hele hoop gebeurd. Dingen die eigenlijk onvermijdelijk waren. Ik ben door een diep dal gegaan en even was ik bang er niet heelhuids uit komen. Tegelijkertijd ben ik tot ontzettend belangrijke inzichten gekomen. Ik heb patronen ontdekt waar ik al mijn hele leven mee rondloop en die mij al die tijd hebben tegengehouden en ik heb afscheid moeten nemen van situaties die weliswaar niet goed voor me waren, maar desondanks toch heel vertrouwd voelde. Het was een rouwproces, een scheiding bijna. Ik was er kapot van en heb veel gehuild. Slapen en eten ging de eerste periode met grote moeite.
In de eerste paar weken dat ik terug was bij mijn ouders voelde ik me stukken beter. Het is dan wel niet mijn plek, maar toch heb nu wel even een plekje waar ik de vrijheid heb om mijn ding te doen en rust te nemen wanneer ik het nodig heb. Dat heb ik de laatste jaren zo gemist. Soms is het moeilijkste wat je kan doen ook het beste. Voor het eerst heb ik het idee dat ik verder kan. En dat terwijl ik voor mijn gevoel zoveel stappen terug heb moeten zetten. Het leven is soms ironisch.
Toch ging het de laatste tijd weer mis. Voor mijn gevoel had ik nergens controle meer over. Misschien dat de plotselinge rust ruimte gaf om alles los te maken en een plekje te geven. Het overspoelde me. Ik voelde me somber en beleefde nergens meer plezier aan. Zodra ik alleen was wisselden huilbuien, meltdowns en paniekaanvallen elkaar af. Ik was zo ontzettend moe en wilde niet meer. Gisteren raakte ik zowat in paniek toen mijn moeder vroeg waar ik Mila wilde uitlaten. Ze kwam met opties, maar het was op dat moment te veel om zo’n simpele keuze te maken, wat natuurlijk voor veel frustratie zorgde.
Wanneer ik me zo slecht voel, schrik ik daarvan. In het verleden heb ik meegemaakt dat het in dat soort periodes volledig uit de hand kan lopen. Ik heb toen jaren met therapie en hulpverlening geleefd. Het voelt daarom voor mij als een logische oplossing om ook nu de hulpverlening weer op te zoeken, want het gaat weer mis en dus zal het wel weer uit de hand lopen. Daarnaast had ik zo een behoefte om de controle uit handen te geven en iemand anders keuzes voor me te laten maken.
‘Dus je hebt het idee dat je geen controle meer hebt en je wilt het laatste beetje dat je nog hebt aan een ander geven?’ Dit was wat een goede vriend gisteren tegen me zei. Daar had hij een goed punt. Ook zei hij dat ik, juist door al die jaren therapie, heel goed weet wat ik moet doen en wat ik nodig heb. Nog een punt. Het stomme is dat ik inderdaad precies weet wat ik nodig heb en ik zie ook precies wat ik doe en denk waardoor het mis gaat. Natuurlijk niet tijdens een meltdown of paniekaanval, maar achteraf kan ik hier goed op reflecteren. Er is iets dat me tegen houdt om de touwtjes in handen te nemen en te doen wat voor mij nodig is. Ik ben ergens bang voor. Waar mijn angst precies ligt weet ik nog niet. Misschien ben ik bang voor de verantwoordelijkheid die ik mogelijk ga krijgen, misschien wil ik anderen niet tot last zijn, misschien heb ik het idee dat ik het niet verdien om voor mezelf te kiezen. Ik ben vastbesloten dit uit te zoeken, want ik wil graag vooruit. Ik wil dit patroon achter me laten.
Dit zijn hele persoonlijke gedachtes, maar ik denk niet dat ik de enige ben die tegen dit soort dingen aanloopt. Ik vind het moeilijk om deze kwetsbare kant van mij te delen en het is niet gemakkelijk voor me om aan te geven dat het niet zo goed gaat, maar misschien is er iemand die dit leest en zich erin herkend. Misschien kan ik iemand inspireren om ook voor zichzelf te gaan kiezen en de touwtjes in handen te nemen.
Ik geloof dat alles gaat zoals het moet gaan en dat we de uitdagingen krijgen die we nodig hebben. Uiteraard heb je op de momenten zelf vaak niet door wat het je brengt, dat zie je meestal pas achteraf. Het is soms een hele kunst om de nare periode te doorstaan. Ook geloof ik dat we allemaal lessen te leren hebben, en dat we uitdagingen op ons pad krijgen om deze lessen te kunnen leren. Ik ga continu over mijn grenzen en ga daardoor regelmatig de mist in. Ondanks dat ik iedere keer denk dat ik weet hoe ik beter met soortgelijke situaties om kan gaan, lukt het me niet om dat vast te houden en maak ik na een tijdje dezelfde fout. Zoals Einstein zei: ‘Als je andere resultaten wilt, doe dan niet steeds hetzelfde.’. Ik denk dat ik tot nu toe me niet realiseerde dat ik steeds hetzelfde doe, maar nu ik het doorheb kan ik er iets aan doen. Ik heb mezelf een aantal vragen gesteld waar ik de komende tijd antwoord op hoop te vinden.
Welke negatieve overtuigingen heb ik?
Zodat ik deze kan doorbreken en vervangen door positieve gedachtes.
Waar liggen mijn passies?
Zodat ik het plezier en de motivatie weer terugvind in de dingen die ik doe, en weet wat belangrijk voor me is en waar ik dus de focus op moet leggen.
Waar ben ik bang voor?
Zodat ik kan stoppen met mezelf voor de gek houden en kan gaan doen wat nodig is. Dat gun ik mezelf.
Laatst kwam ik per toeval een oud Japans gezegde tegen. Het ging zoiets als dit: als je het gevoel hebt dat je alles verliest, denk dan aan de bomen. Zij verliezen al hun bladeren ieder jaar en wachten geduldig tot het voorjaar wordt. In de tussentijd geven ze aandacht aan hun wortels, om die te versterken. Dat gezegde sprak me aan. Even had ik het idee dat ik alles aan het verliezen was en mijn fundering onder me vandaan werd geslagen. Nu probeer ik het te zien als mijn persoonlijke ‘winter’. Ik focus me op mijn wortels, op mijn kern, en ik weet dat er een voorjaar aan zit te komen. Dit jaar was mijn jaarthema ‘natuur’, met de intentie om meer met de natuur en de seizoenen verbonden te zijn. Ik geloof dat dat heel goed is voor de mens. De eerste helft van het jaar was ik hier vrij letterlijk mee bezig. Ik heb mijn bloementuin en moestuin aangelegd en zat bijna iedere dag met mijn handen in de aarde. Afgelopen zomer heb ik een maand in de natuur geleefd en de maanden ervoor bestonden uit lange wandelingen om me hierop voor te bereiden. De tweede helft van het jaar was ik veel binnen. Het weer zat niet mee, maar ik was ook gewoonweg te moe om de buitenwereld te betreden. Bijna als een winterslaap. Ik voelde me ver verwijderd van mijn jaarthema, totdat ik dat Japanse gezegde tegenkwam. Ik wilde meer verbonden zijn met de seizoenen, en ik ben nu in mijn figuurlijke winter. Je krijt wat je vraagt… Ik probeer me hieraan over te geven, net zoals de bomen doen, en geduldig te wachten op mijn voorjaar.
Het is wel toevallig (of niet), want sinds de zomer komt het woord overgave telkens weer op mijn pad. Als er iets is dat ik moeilijk vind, dan is het me overgeven aan een (lastige) situatie. Misschien komen daarom steeds soortgelijke dingen op me af, zodat ik kan leren me over te geven. Ook nu het minder gaat blijf ik tegen de situatie en mezelf vechten, terwijl ik het ook zou kunnen accepteren dat sommige dingen nu gewoon even minder gaan. Ergens tegen vechten maakt alles juist nog erger en intenser, denk ik, vooral als datgene waartegen je vecht niet tastbaar is. Het enige waar ik op het moment echt diep naar verlang is rust. Waarom gun ik mezelf dat dan niet?
Tijdens een presentatie die ik afgelopen weekend gaf vertelde ik dat je zelf controle hebt over hoe je op een situatie reageert en ermee omgaat. Ik kan het net zo goed tegen mezelf zeggen. En dat heb ik gedaan. Ik bezit de tools om er mee om te kunnen gaan. Ik weet wat ik nodig heb en wat ik moet doen om me beter te voelen. Ik heb controle over hoe ik kies erop te reageren. Daarom heb ik als jaarthema voor volgend jaar ‘overgave’. Daarmee hoop ik te leren loslaten en vertrouwen, om op die manier afstand en reflectiemomenten te creëren, waardoor ik inzicht krijg in waar ik wel de controle op kan pakken. Dat is waar ik me met liefde en vriendelijkheid naar mezelf toe op wil focussen de komende tijd.
Heel veel liefs,
Sanne ☼
Afbeeldingen: unsplash.com
15 reacties
Mooi verteld! Heel herkenbaar, dat gevoel dat je steeds tegen dezelfde dingen aanloopt. Je denkt dat je iets geleerd hebt of ergens ‘overheen’ bent en dan is het zo deprimerend om weer vast te lopen. Ik heb inmiddels geleerd om hier goed naar te kijken, en dan blijkt vaak dat je de gelegenheid krijgt om een les steeds op een dieper niveau kan leren, en het niet betekent dat je stil staat. Misschien geeft dat je nog wat extra vertrouwen dat je op de goede weg bent!
Veel geluk met je thema voor volgend jaar, wat een mooie gewoonte.
Dankjewel! Wat je omschrijft is heel herkenbaar en ik kan me er goed in vinden. Bedankt voor het delen 🙂
2 stappen vooruit en dan 3 stappen achteruit, zo is het leven dus ik streef niet naar een doel, dan leg ik er te veel druk op. Tijdens ACT therapie, bij de GGZ ondersteuner van de huisarts, heb ik geleerd: jij bent niet je gedachten, het zijn woorden en zinnen en als ze niet ‘helpend’ zijn, een manier ontwikkeld om ze niet serieus te nemen.ook ik kreeg een flinke terugslag toen we in de regenperiode terecht kwamen. Ben met lichttherapie begonnen. Heb in overleg een ayo-bril aangeschaft . Voelde me na een week duidelijk beter!
Zoek iig hulp Sanne, je krijgt er altijd meer zelfinzicht van. Kijk ook waar de grootste druk in je bezigheden op ligt. Een boek schrijven met de zo gedreven Pascal is bijna een uitdaging misschien?
Wat fijn dat je dingen gevonden hebt die je helpen. Ik ben ook heel blij met mijn begeleiders.
Een boek schrijven is zeker een uitdaging, maar ook waardevol en leuk! Ik ben blij dat we er mee bezig zijn 🙂
Heeft iemand al eens gezegd dat ‘alles wel goed komt’? En daar bedoel ik niet mee dat je stil moet blijven staan en afwachten…
Gewoon… ‘het komt wel goed’
🙂
Dankjewel 🙂
Beste Sanne. Heel mooi geschreven. Het spijt me echt dat het zo slecht met je ging. Ik vind het zo bijzonder dat je zo open over je zorgen en angsten schrijvt. Daar is veel moed voor nodig denk ik. Ik vind het goed als je hulp opzoekt en je hebt het ook verdiend als het weer goed met je gaat. Denk eens hoe veel goeds je steds voor anderen doet. En ik denk je jaarthema is echt goed om tot een gezonde rust te kommen. Kijk nou vooral voor je zelf, dat is heus niet egoistisch, je hebt het werkelijk verdiend. Ik wens je heel veel sterkte. Lieve groeten, Dieter.
Dankjewel 🙂
Een vraagje wat is destructieve gedrag ?
Wat een mooie blog weer. En wat fijn dat je nu wat beter voelt bij je ouders. . En je mischien als het helemaal goed gast weer terug kan. En als dat niet kan of niet wil ook helemaal goed. Je hoeft je niet schuldig te voelen. En dat je gefaald bent want dat ben je absoluut niet. Je heb nu juist geleerd dat het goed is om evdneen stapje terug te doen. En zelf de keuze te make . Dus eigenlijk heb je al de touwtjes in handen.
Dankjewel!
Destructief gedrag is iets doen wat niet goed is (voor jezelf). Bijvoorbeeld: jezelf pijn doen, isoleren, te veel drinken. Eigenlijk alles waar je uiteindelijk niet beter van wordt. Dit kan bewust of onbewust.
Beste Sanne.
In ieder tegenslag zit groei en die groei wat je nu door maakt is iets anders dan van jaren geleden. En ik vind het juist moedig wat jij deelt. Jij inspireert mensen waar ze kracht uithalen om verder te gaan. Zie dit wat jij nu doet niet als zwakte maar als kracht om verder te gaan.
Heb geduld je komt tot mooie verhelderende inzichten waar je weer wat me kunt!
Dankjewel Theo 🙂
Hallo Sanne,
Ik weet niet goed hoe te beginnen.
Ik ben blij dat er weer een blog op je site is verschenen. Maar wat je verhaal verteld is ‘natuurlijk’ niet om vrolijk van te worden.
En dan echoot het woord natuurlijk nog even na in mijn hoofd.
Wat een mooie spreuk heb je trouwens gevonden.
Ik kan (mag ik daar ook bij zeggen) genieten van het wisselen van de seizoenen. Het voorjaar is mijn favoriet. Lekker weer alles fris en fruitig. Het langer worden van de dagen. Enzovoort.
Maar verder ben ik van nature een winterdier. Ik kan niet goed tegen de hitte. Misschien wel omdat ik ben geboren in een hele warme zomer. Zodra het boven de 25 graden komt, voel ik me steeds slechter. Boven de dertig graden: futloos.
De herfst is vaak veel regen, wind en eerder donker. Grote schoonmaak denk ik dan maar, van de natuur. Een moetje.
Maar de winter heb ik nodig. Het is tijd om terug te kijken, maar ook gezelligheid. Ook ik zit niet te wachten op de verplichte sociale dingen, maar merk dat het me steeds beter lukt om er toch van te kunnen genieten.
Waar wat je Japanse wijsheid beschrijft over het aansterken van de wortels, spreekt me heel erg aan.
Dankjewel voor het delen hiervan.
Veel succes met het aansterken van jou wortels.
En ik hoop dat jou beetje bijzonder boom weer mooi in zijn bladerpracht komt te staan.
De herhalende ‘b’ is de 2e letter van het alfabet. Je favoriete getal. Details kunnen soms zo bijzonder zijn. Misschien is dat wel mijn overgave. Genieten van elk beetje bijzonderheid.
Ook veel liefs terug.
Hans
Dankjewel voor je bericht Hans. Je omschrijft de seizoenen mooi en voor mij herkenbaar.
Laatst las ik ergen dat het eigenlijk heel onnatuurlijk is om in de winter nieuwe doelen en voornemens te bedenken (wat we met de jaarwisseling wel massaal doen). Eigenlijk is dat meer iets voor de lente, en is de winter, zoals als gezegd, een periode om je wortels en kern te versterken en te rusten. Dat gaf wel nieuwe inzichten.
Fijne jaarwisseling.
Welcome in my life! Ben er afgelopen jaar erachter gekomen dat met supplementen best een heleboel te bereiken was! Ben 41jr autisme en hoogbegaafd en m’n dochter hetzelfde verschil is ik ben hem en zij is haar! Bij een aanval zij word boos en ik trek me terug. Zo allemaal wat ben blij dat je deze dingen zegt en dat je dit aan anderen verteld. Ik wil je graag meegeven dat Jezus ook van jou houd! Kop op Meis!